Sól himalajska

Na początek warto poznać kilka faktów na temat soli kuchennej, której używamy na co dzień w naszej kuchni. Składa się ona w 97,5 proc. z chlorku sodu. Pozostałe 2,5 proc. stanowią inne substancje chemiczne, takie jak jod oraz cukier. Suszona jest temperaturze około 650 stopni Celcjusza, co niszczy jej naturalne struktury chemiczne.

Natomiast sól himalajska jest przede wszystkim wolna od zanieczyszczeń i zawiera 84 substancje mineralne, elektrolity i pierwiastki – jest to oszałamiająca liczba, biorąc pod uwagę fakt, że nauce znanych jest jedynie 118 pierwiastków. Nie jest w żaden sposób przetwarzana chemicznie. Niezmieniona przez tysiące lat zawiera wszystko to, co przyczyniło się powstania życia na ziemi. Zawiera tak wiele makro- i mikroelementów, że nadają jej one różową barwę. Nic więc dziwnego, że znajduje zastosowanie nie tylko w kuchni, ale także w medycynie naturalnej oraz estetyce.

Spożywana w rozsądnych ilościach jako przyprawa, ta najbardziej odżywcza i „pełna" odmiana soli, pomoże zwiększyć zawartość substancji mineralnych w organizmie. Brzmi to dość banalnie, jednak musimy pamiętać o tym, że niedobory pojedynczych związków chemicznych prowadzą do poważnych chorób, na przykład depresji czy ataków migreny.

Co istotne, sól himalajska zawiera jod, magnez, cynk, żelazo i wapń – pięć istotnych dla funkcjonowania organizmu pierwiastków. Szczególnie poważnym problemem jest powszechny niedobór jodu (za który winą obarcza się głównie postępującą erozję gleby), ponieważ jod odgrywa zasadniczą rolę w czynności tarczycy – gruczołu sterującego metabolizmem. Spożywając sól himalajską, nie będziemy się musieli obawiać o niedobór jodu.